Czy dotrą też do Polski? Alarm! Mrówka ognista już w Europie. Jej ugryzienie boli jak poparzenie. Data utworzenia: 13 września 2023, 12:41. Ugryzienie mrówki ognistej jest wyjątkowo bolesne Mrówki zazwyczaj są bardzo małymi owadami. Istnieje jednak grupa mrówek, której przedstawiciele mają całkiem spore, przynajmniej jak na owady rozmiary. Grupą tą są gmachówki, czyli przedstawiciele rodzaju Camponotus. U gmachówek zamiast jednej kasty robotnic istnieją trzy kasty wypełniające ich zadania. Kasty te to żołnierze, zbieraczki i piastunki, co razem z królową i samcami daje łącznie pięć kast. Podział kasty robotnic na kolejne kasty nazywamy polimorfizmem. Rodzaj Camponotus zaliczany jest do podrodziny Formicinae. W naszym artykule zapoznacie się z podstawowymi informacjami dotyczące gmachówek takich jak gmachówka drzewotoczna, gmachówka cieśla, gmachówka pniowa i gmachówka smolista. Napiszemy też jak pozbyć się mrówek z domu, jak wyeliminować mrówki z domu, jak wytępić mrówki w domu, co zrobić aby nie mieć mrówek w domu i jak zniszczyć mrówki w domu. Obok gmachówek uwzględnimy tu również sprawiające szczególnie duże problemy mrówki faraona. Dowiecie się zatem jak się pozbyć mrówek faraona z domu, co zrobić żeby nie mieć mrówek faraona w domu, jakie są sposoby na mrówki faraona i jakie są metody a mrówki faraona. Formicinae Formicinae są obejmującą ponad 4000 gatunków podrodziną mrówek. Podrodzina ta dzieli się na 11 plemion. Charakterystycznymi cechami mrówek zaliczanych do tej rodziny są szeroki nadustek, a także rowki czułkowe położone daleko od przedniej krawędzi i pochylone w kierunku linii środkowej. Zazwyczaj za równo przyoczka jak i oczy przedstawicieli tej rodziny są dobrze rozwinięte. Panewki bioder zamknięte są pod wąską beleczką oskórkową. Pomostek składa się z pojedynczego segmentu w którym sternum oraz tergum zlewają się ze sobą. Przedstawiciele tej rodziny nie posiadają żądła lub jest ono szczątkowe, a w związku z tym niefunkcjonalne. U przedstawicieli tej grupy u których jądro jest obecne lancety nie są połączone stawowo. Mające duże rozmiary zbiornik na jad wyspecjalizowany jest w produkowaniu kwasu mrówkowego. Ujście wspomnianego zbiornika zazwyczaj otoczone jest wieńcem złożonym ze szczecinek. Czasami zdarza się, że ujście to znajduje się pod pygidium. U mrówek tych zaobserwować można wiele cech prymitywnych na przykład przyoczka u robotnic lub kokony dookoła larw. Większość przedstawicieli tej rodziny buduje gniazda pod ziemią, ale istnieją także gatunki, które zamieszkują na drzewach. Gmachówka drzewotoczna Największą gmachówką występującą w Polsce, a jednocześnie największą występującą w Polsce mrówką w ogóle jest gmachówka drzewotoczna (Camponotus ligniperda). Występowanie gmachówki drzewotocznej Gmachówka drzewotoczna występuje na terenie lasów, a także na terenach otwartych, które porośnięte są krzewami. Poza Europą gmachówka drzewotoczna występuje także na terenie Bliskiego Wschodu. Gmachówki drzewotoczne budują gniazda wewnątrz próchniejących pni drzew, oraz wewnątrz dużych drzew w tym zwłaszcza w ich podziemnych częściach. Podział społeczeństw gmachówki drzewotocznej na kasty Społeczeństwa gmachówek drzewotocznych podobnie jak społeczeństwa innych gatunków mrówek dzielą się na kasty. Największe podobnie jak jest to w przypadku innych gatunków mrówek są mające około 18 milimetrów długości królowe. Zazwyczaj w gnieździe jest jedynie jedna królowa. Wbrew temu, co może się wydawać laikom nie jest to standardem w przypadku mrówek. Na przykład u mrówek faraona znanych też jako faraonki królowe są bardzo liczne, a w jednej kolonii może ich być nawet 2000. Głowa królowych jest całkowicie czarna. Pierwsze dwa, a czasami nawet cztery z segmentów odwłoka mają kolor czerwono-pomarańczowy. Boki ciała, oraz nogi zazwyczaj są czerwonobrązowe lub czerwone. Błyszczące ciała gmachówek drzewotocznych pokryte są nielicznymi włoskami. Samce gmachówek drzewotocznych mają 12 milimetrów długości. Ciała robotnic są dwubarwne. Tułów jest brązowy lub czerwony. Pierwsze z dwóch segmentów odwłoka są czerwonawe. Głowa, oraz pozostałe segmenty odwłoka są czarne. Przedstawiciele kasty żołnierzy osiągają do 17 milimetrów długości. Ich charakterystyczną cechą są silne żuwaczki. Nieco mniejsze, bo mające od 11 do 13 milimetrów długości zbieraczki zaopatrują kolonię w pokarm. Najmniejsze, mające od 6 do 8 milimetrów długości piastunki zajmują się poczwarkami oraz larwami. Zwyczaje gmachówek drzewotocznych Gmachówki drzewotoczne są mrówkami terytorialnymi. Poza sytuacjami, gdy uszkodzone zostanie ich gniazdo nie atakują jednak ludzi. Gmachówki drzewotoczne zmieniają szybkość poruszania się w zależności od sytuacji. Najszybciej poruszają się podczas polowania lub walk z innymi gatunkami mrówek. Zazwyczaj jednak poruszają się dosyć spokojnie. Gmachówki drzewotoczne szczególnie często walczą z mrówkami rudnicami. Jeśli w pobliżu pojawią się inne gatunki mrówek gmachówki stają się agresywne i bezlitośnie likwidują swoich przeciwników. Gmachówki drzewotoczne tworzą w drzewach szerokie korytarze, które uszkadzają drewno. Mimo to zazwyczaj uważane są one za owady pożyteczne ponieważ zabijają one duże ilości szkodników. Co jedzą gmachówki drzewotoczne? Gmachówki drzewotoczne odżywiają się owadami, oraz spadzią. Rozmnażanie się i rozwój gmachówek drzewotocznych Kolonie zakładane są przez królowe gmachówek drzewotocznych w sposób klasztorny. Zazwyczaj pierwsze piastunki wylęgają się z jaj dopiero wiosną. To kiedy pojawią się zbieraczki uzależnione jest od warunków w gnieździe. Może się to zdarzyć już w drugim pokoleniu. Kiedy robotnic jest już około 200 zaczynają pojawiać się pierwsi żołnierze. Kolonie gmachówek są bardzo duże. Mają one nawet 10 000 osobników, choć mija sporo czasu zanim kolonie osiągną tak dużą liczebność. Formy płciowe gmachówek drzewotocznych pojawiają się podczas późnego lata. Rójkę gmachówki drzewotoczne odbywają jednak dopiero po przezimowaniu. Rójki gmachówek drzewotocznych odbywają się podczas ciepłych, majowych wieczorów. Często zdarza się, że rójka ma miejsce po zachodzie słońca. Gmachówki drzewotoczne jako gatunek hodowlany Gmachówka drzewotoczna jest popularnym gatunkiem hodowlanym. Jest tak głównie z powodu łatwości hodowli tego owada. Mimo to osoby obeznane z tematem hodowli mrówek polecają je raczej dla doświadczonych hodowców. Jest tak ponieważ dochowanie się pierwszych pokoleń trwa wiele miesięcy, a nawet rok. Osoby dopiero zaczynające swoją przygodę z mrówkami zazwyczaj nie są gotowe na czekanie na efekty swoich działań przez tak długi czas. Mrówki gmachówek drzewotocznych z kolonii hodowanych sztucznie ignorują ludzi. Oprócz gmachówki drzewotocznej na terenie Polski występują również inne gatunki gmachówek. Przyjrzyjmy się im bliżej. Gmachówka cieśla (Camponotus herculeanus) Łacińskie nazwy gmachówki cieśli Gmachówka cieśla znana również jako gmachówka koniczek występuje bardzo powszechnie. W związku z tym była ona wielokrotnie opisywana. Dlatego gmachówka cieśla ma wiele łacińskich nazw. Nazwy te to między innymi Formica herculeanus, Formica castanea, Formica atra, Formica intermedia i Camponotus whymperi. Występowanie gmachówki cieśli Gmachówka cieśla występuje na terenie Europy, Bliskiego Wschodu i wschodniej paleoarktyki. W Polsce gmachówka cieśla najczęściej występuje na terenie cienistych borów, rzadziej na śródleśnych porębach oraz polanach. Jej stanowiska znajdują się głównie w północno-wschodniej części kraju, oraz w górach, gdzie najczęściej widywana jest na stokach południowych oraz południowo-wschodnich. Jak wygląda gmachówka cieśla? Gmachówka cieśla jest stosunkowo dużą mrówką. Robotnice są czerwonobrunatne. Na nasadzie ich odwłoka znajduje się niewielka, czerwona plama. Robotnice gmachówki cieśli mają pomiędzy 5, a 12 milimetrów długości. Królowe osiągają do 16 milimetrów długości. Co jedzą gmachówki cieśle? Gmachówki cieśle są mrówkami drapieżnymi niemniej odżywiają się głównie nektarem i sokiem roślin, oraz spadzią mszyc. Gniazda gmachówek cieśli Gniazda zakładane są przez gmachówkę cieślę wewnątrz próchniejących korzeni i pniaków, a także w drewnie drzew iglastych w tym zwłaszcza tych, które zostały osłabione przez grzyby. Drzewami w których gniazda te zakładane są najczęściej są sosny, jodły i świerki. Bardzo często zdarza się, że są to drzewa częściowo spróchniałe zlokalizowane w zaciemnionych miejscach. Gniazda gmachówek cieśli sięgają dość wysoko bo na wysokość wynoszącą aż do 10 metrów. Charakterystycznymi cechami zasiedlanych przez gmachówki cieśle drzew są drobne, ciemniejące wiórki, które znajdują się przy podstawie pnia. Początkowo gmachówki cieśle gniazdują w ziemi. Dopiero z czasem przenoszą się one do szczelin martwego drewna wewnątrz którego drążą korytarze. Rzadko zdarza się, aby gmachówka cieśla uszkadzała zdrowe drzewa. Nawet w żyjących drzewach gmachówka cieśla uszkadza głównie ich gnijące części. Rozmnażanie się i rozwój gmachówek cieśli Charakterystyczną cechą gmachówek cieśli jest to, że osobniki mogące się rozmnażać, które pojawiają się późnym latem aż do hibernacji aktywnie uczestniczą w życiu kolonii. Po wybudzeniu się zajmują się jednak już tylko przygotowaniami do lotu godowego. Loty godowe gmachówek cieśli odbywają się w maju. Sporadycznie zdarza się jednak, że odbywają się one w czerwcu. Podgatunki gmachówki cieśli Istnieją dwa podgatunki gmachówki cieśli. Podgatunki te to Camponotus herculeanus eudokiae i Camponotus herculeanus herculeanus. Gdzie występują gmachówki cieśle? Gmachówka cieśla występuje na terenie całej Polski, ale najliczniejsza jest w lasach iglastych zlokalizowanych w południowej części Polski. Zwyczaje gmachówki cieśli Aktywność gmachówek cieśli ma miejsce głównie w godzinach porównaniu z gmachówką drzewotoczną gmachówka cieśla jest mniej agresywna i bardziej skryta. Często zdarza się, że gmachówka cieśla pojawia się w niewielkiej odległości od kolonii mrówek Manica rubida albo Formica sanguinea. Gniazda zakłada w sposób klasztorny. Hodowla gmachówki cieśli Gmachówka cieśla jest popularnym gatunkiem hodowlanym. Najczęściej hodowana jest w pionowych formikariach, które wypełnione są balsą lub korkiem. Podobnie jak gmachówka drzewotoczna jest to gatunek dla osób cierpliwych. Prowadzenie przez gmachówki cieśle skrytego trybu życia dodatkowo zmniejsza atrakcyjność hodowli. Z tych powodów polecane są raczej osobom, które mają już doświadczenie z hodowlą mrówek. Przez hodowców gmachówki cieśle karmione są najczęściej żółtkami jaj, miodem, cukrem i witaminami. Gmachówka pniowa Gmachówka pniowa znana również jako mrówka pniowa (Camponotus fallax) aktywna jest głównie nocą. Z tego powodu w naturze dość trudno jest ją zaobserwować. Odżywia się niewielkimi owadami w tym zwłaszcza motylami, oraz spadzią. Królowe osiągają od 9,5 do 11 milimetrów długości. Ciała królowych są czarne lub ciemnobrązowe i błyszczące. Nogi, czułki oraz szczęki są brązowe. Samce mierzą od 6,5 do 7,5 milimetrów długości. Ich ciała są czarne i błyszczące. Nogi, czułki i szczęki mają rudy, albo brązowy kolor. Na odwłoku rzadko rozmieszczone są długie włosy. Czasami zdarza się, że na tułowiu, oraz odwłoku nie ma włosów. Ciała robotnic są ciemnobrązowe lub czarne. Kolor tułowia jest jaśniejszy niż reszta ciała. Czułki składają się z dwunastu segmentów. Jednosegmentowy stylik ma kształt tarczki. Żołnierze mają od 7 do 9 milimetrów długości. Ich oczy są duże i spłaszczone. Tułów jest węższy od głowy. Na szczękach znajdują się zęby w ilości od 4 do 5. Na długich nogach znajduje się jedynie kilka włosków. Piastunki mają od 4 do 6 milimetrów długości. Ich głowy są mniejsze od głów żołnierzy, a czułki większe. Zbieraczki mają od 6 do 8 milimetrów długości. Lot godowy mrówki pniowej odbywa się podczas majowych nocy. Mrówki pniowe występują na terenie lasów liściastych w których można je spotkać wewnątrz szczelin drzew liściastych takich jak jesiony, orzechy włoskie, lipy, buki i dęby. Sporadycznie zdarza się, że mrówki pniowe zasiedlają również gałęzie głogu lub brzóz. Gniazda mrówek pniowych mają postać sieci wąskich korytarzy. Korytarze te łączą się w kilka lub kilkadziesiąt korytarzy szerszych. Pojedyncza kolonia może liczyć nawet kilkanaście tysięcy osobników. Na terenie Polski gmachówka pniowa występuje bardzo rzadko. Jej stanowiska znajdują się między innymi na terenie Dolnego Śląska. Szybki przyrost i ładny wygląd sprawiają, że mrówki pniowe są popularne wśród hodowców. Mrówki pniowe karmione są przez nich żółtkiem jaj, miodem, witaminami oraz owadami takimi jak ćmy, drobne świerszcze oraz inne gatunki mrówek. Gmachówka smolista Gmachówka smolista (Camponotus piceus) występuje na terenie południowej Europy, północnej Afryki oraz wielu rejonów Bliskiego Wschodu i Azji Centralnej. Pojawia się na terenie stepów, odkrytych górskich stoków i rzadkich lasów. Gniazda gmachówki smolistej ukryte są w glebie. Na terenie Polski znana jest z pojedynczego, oddalonego od innych miejsc występowania tego gatunku stanowiska znajdującego się w Krzyżanowicach. Stanowisko te to gipsowe wzgórze, które rzadko pokryte jest roślinnością. Wzgórze to znajduje się na terenie Nadnidziańskiego Parku Krajobrazowego. Gmachówki smoliste opiekują się mszycami w zamian odżywiając się ich spadzią. Żywią się też nektarem i innymi owadami. Robotnice mają od 4 do 7 milimetrów długości. Na ich ciele znajduje się wyraźne wgłębienie metanotalne. Królowe mają od 7 do 9 milimetrów długości. Na ich głowie znajdują się liczne, długie włoski. Na środku nadustka znajduje się wcięcie. Gmachówki w domach Gmachówki często budują gniazda w budynkach lub budowlach wykonanych z drewna na przykład drewnianych domach, altanach i werandach. Na ich żerowanie narażone są zwłaszcza wykonane z drewna domy letniskowe, które często znajdują się na terenach występowania gmachówek. Zniszczenia dokonywane w nich przez gmachówki bywają całkiem spore. Gmachówki są największymi mrówkami w Polsce, nie są jednak mrówkami powodującymi największe problemy i straty. Dużo większe problemy i zniszczenia powodują na przykład będące dla odmiany jednymi z najmniejszych mrówek występujących w Polsce mrówki faraona (najmniejsza jest mająca zaledwie 2 milimetry długości mrówka złodziejka, która jest zresztą do mrówki faraona bardzo podobna). Mrówki faraona przenoszą szkodliwe mikroorganizmy, niszczą żywność, a ich ukłucia powodują alergie i zakażenia. Zwalczanie mrówek Mrówki w domach bez względu na ich gatunek mogą powodować duże straty. W związku z tym konieczne może być zwalczanie mrówek. W przypadku gmachówek rzadko prowadzone są działania mające na celu zwalczanie mrówek. Częściej jednak prowadzone są one w przypadku mrówek takich jak np. mrówki faraona. Istnieją liczne domowe metody na mrówki. Nie są one jednak szczególnie skuteczne. Trudne jest zwłaszcza za ich pomocą zwalczanie mrówek faraona. Domowe sposoby na mrówki w tym domowe sposoby na mrówki faraona polegają głównie na umieszczeniu na trasach przemarszu mrówek faraona substancji lub produktów o intensywnym zapachu takich jak na przykład sól, pieprz, pieprz ziołowy, cynamon, proszek do pieczenia, wazelina, ocet, sok z cytryny, woda z czosnkiem lub liście pomidorów. Ponieważ mrówki często pojawiają się w domach w poszukiwaniu pożywienia w ich zwalczaniu pomocnym może być przechowywanie pożywienia wewnątrz pojemników, które szczelnie chronić będą żywność przed mrówkami. Ważnym jest jednak by pojemniki te były całkowicie szczelne ponieważ mrówki, a zwłaszcza sprawiające duże problemy w domach mrówki faraona nierzadko są bardzo małe. Mrówek można pozbyć się również poprzez fizyczne zniszczenie gniazda. Może być to jednak trudne zwłaszcza w przypadku mrówek takich jak mrówki faraona, które zakładają swoje gniazda wewnątrz budynków i to często w trudno dostępnych miejscach. Gniazda mrówek znajdujące się poza domem zniszczyć jest znacznie łatwiej jeśli tylko uda się nam je namierzyć. Najprościej jest to zrobić poprzez zalanie gniazda przy pomocy wrzącej wody albo użycie insektycydów dedykowanych do zwalczania mrówek. Niestety czasami odnalezienie gniazda mrówek okazuje się niemożliwe. Samodzielne zwalczanie mrówek może być bardzo trudne. Szczególnie trudne jest samodzielne zwalczanie mrówek faraona, które z jednej strony zakładają swoje gniazda w trudno dostępnych miejscach budynków, a z drugiej strony mają wiele królowych w związku z czym potrafią odrodzić się jeśli ich kolonia nie zostanie zniszczona całkowicie. W związku z tym jeśli konieczne jest zwalczania mrówek, a zwłaszcza zwalczane mrówek faraona warto skorzystać z usług profesjonalnej firmy mającej w swojej ofercie profesjonalne zwalczanie mrówek w tym profesjonalne zwalczanie mrówek faraona. Skorzystanie z usługi profesjonalne zwalczanie mrówek to najlepszy sposób na pozbycie się mrówek.
Poniżej znajdziecie polecane przeze mnie mrówki dla początkujących. Lasius niger – gatunek najbardziej oklepany, najczęściej polecany początkującym. Nie oznacza to jednak, że jest gorszy Niewielkie kolonie faktycznie mogą wydawać się nudne, jednak jest to bomba z opóźnionym zapłonem, która wybucha gdy kolonia osiągnie
Opiszemy poniżej kilka gatunków mrówek, z którymi spotykamy się w Polsce najczęściej: Pierwomrówka łagodna Jest to owad o ciemnoszarej barwie. Robotnice tego gatunku osiągają 5 mm, samce około 9 mm. a królowe do 11 mm długości. Odżywiają się głównie mszycami i spadzią. Gniazda budują pod ziemią, najchętniej pod kamieniami lub w starym, suchym drewnie. Robotnice tego gatunku stają się często niewolnicami mrówek amazonek. Mrówka rudnica Pod tą wspólną nazwą występuje kilka gatunków, rozpoznawanych jedynie przez entomologów i doświadczonych leśników, ma barwę czarnoczerwoną. Robotnice mają 4-9 mm długości, a samce i królowe osiągają długość do 11 mm. Rudnice budują gniazda pod ziemią i nad ziemią, tworząc duże kopce z gałązek, ziemi i igliwia. Mrowiska te należy chronić, bowiem mrówki rudnice niszczą owady-szkodniki, stanowiące ich pokarm. Mrówka amazonka Owad ten ma barwę rudą. Królowa osiąga długość 10 mm, robotnice i żołnierze - ok. 7 mm. Mają one mocne, szablaste szczęki. Nie budują własnych gniazd. Zapłodniona samica wchodzi do cudzego gniazda - przeważnie pierwomrówki łagodnej - zabija królową i wykorzystuje robotnice pierwomrówki do pielęgnacji własnych larw. Robotnice i żołnierze amazonki uzupełniają zapas niewolnic, rabując w innych gniazdach poczwarki i przenosząc je do zajętego przez siebie gniazda. Taki najazd może spowodować walki między atakowanymi i atakującymi. Mrówka amazonka, żywiąca się owadami, jest także sprzymierzeńcem człowieka. Mrówka gmachówka zwana inaczej koniczkiem, ma około 18 mm długości, barwę czarną z ciemnoczerwonymi nogami. Gniazdo, o wysokości do 10 m, zakłada w drzewach liściastych, martwych lub żywych. Drzewa takie są tak osłabione, że każdy gwałtowniejszy wiatr może je zwalić. Pokarm tych mrówek stanowią mszyce i spadź. Krewniaczka gmachówki europejskiej, żyjąca w tropikalnych lasach Ameryki Południowej, buduje w koronach drzew gniazda wielkości głowy ludzkiej. W budulcu, w cząstkach ziemi znajdują się nasiona różnych roślin, które w tropikalnym klimacie szybko kiełkują i wyrastają na gnieździe - stąd też mrowiska takie zwie się "mrówczymi ogrodami". Mrówki hurtnice Spotykamy je także w Polsce. Gatunek Lasius fuliginosus buduje gniazda w starym drewnie, chętnie w dziuplach wierzb, tworząc ścianki komór z trocin, piasku i spadzi. Długość robotnic wynosi ok. 5 mm. Pokarm ich stanowią mszyce i spadź. Zapłodniona samica stara się dostać albo do rodzinnego gniazda lub do gniazda pokrewnego gatunku, gdzie toczy walkę z miejscową królową. Mocniejsza królowa pozostaje w gnieździe i składa jaja. Inny gatunek hurtnic (Lasius niger), trochę mniejszy od omówionych i barwy ciemnobrunatnej, prawie czarnej, buduje swoje gniazda pod darnią, czasem pod korą drzew. Zapłodniona samica wraca do gniazda, zimuje tam, a wiosną składa jaja. W gnieździe, w którym przezimowało kilka zapłodnionych samic, dochodzi wiosną do walki, toczącej się do chwili, gdy na placu boju pozostaje tylko jedna królowa-matka. Lasius flavus to hurtnica której osobniki mają długość ok. 4 mm i są barwy bladożółtej. Budują gniazda w ziemi, a ich pokarmem jest spadź mszyc korzeniowych. Zimowe jaja mszyc mrówki przetrzymują w mrowisku, a wylęgłe wiosną mszyce przenoszone są na korzenie roślin i stają się tzw. krowami dla mrówek, które - drażniąc mszyce - powodują wydalanie spadzi. Mrówki budujące gniazda w ziemi, szczególnie hurtnice, mogą stać się utrapieniem w sadzie lub nawet w domu mieszkalnym. Jeśli w trosce o swoje "krowy" założą mrowisko obok korzeni winorośli, porzeczki lub agrestu - mszyce korzeniowe zniszczą krzew. Jeśli więc krzew więdnie, żółknie i wyraźnie zamiera - trzeba go wykopać i spalić, aby zniszczyć mszyce na korzeniach, a pozostały dół dokładnie spryskać środkiem owadobójczym. Jeśli gniazdo znajduje się w drewnianych, zewnętrznych częściach domu czy altany, należy zalać je ciepłym, rozcieńczonym ałunem, odwarem tytoniu lub nawet kilkoma litrami wrzącej wody, a szpary w drewnianej podłodze tarasu, werandy czy altany spryskać płynnym środkiem przeciwko mrówkom.
Modraszkowate. Modraszkowate (Lycaenidae) − rodzina motyli dziennych, licząca około 6000 gatunków (z czego na terenie Polski wykazano 49 gatunków) [1]. Są to motyle małe lub średniej wielkości (od 1,5 cm do 8 cm rozpiętości skrzydeł), występujące we wszystkich zoogeograficznych krainach świata. Trzy pierwsze występują w
Drzewołazy to maleńkie żabki. Największe gatunki mierzą zaledwie 6 cm, zaś najmniejsze tylko kilkanaście milimetrów. Na wolności żyją w tropikalnych dżunglach Ameryki wielkość i niewinny wygląd nie powinny jednak mylić przeciwnika. Drzewołazy są bardzo jaskrawo ubarwione. Występują niemal we wszystkich kolorach tęczy - bywają czerwone, żółte, niebieskie. To w świecie zwierząt kolory ostrzegawcze, które informują o niebezpieczeństwie. I tak jak osa ostrzega innych mieszkańców świata zwierząt o tym, że jest jadowita, przez swoje żółto-czarne barwy, a salamandra przez żółte plamy, tak i drzewołazy poprzez swoje ubarwienie wysyłają do innych mieszkańców amerykańskiej dżungli komunikat: "Uważajcie na mnie! Jestem jadowity!". To powoduje, że drapieżniki boją się nawet podejść do drzewołaza, a co dopiero próbować go upolować na są naprawdę niebezpieczne. W ich skórze tkwi niezwykle silny jad. Tak silny, że niegdyś Indianie robili z niego zatrute strzały, które - wystrzelone nawet ze znacznej odległości - śmiertelnie porażały lekkie dotknięcie drzewołaza bywa niebezpieczne, a polizanie jego skóry może spowodować u człowieka jest to, że te na pozór sympatycznie wyglądające zwierzęta same nie produkują jadu, tylko pobierają go z owadów, które codziennie zjadają, np. z jadowitych mrówek czy błonkówek. Potem wbudowują jad w skórę. Drzewołazy żywią się owadami, ale nie tylko tymi jadowitymi. Ich przysmakiem są też termity, chrząszcze, pierścienice, muszki owocowe czy przeciwieństwie do większości płazów, nie składają setek czy tysięcy jaj w wodzie. By złożyć jajeczko, samica szuka niewielkiej ilości wody. Składa je w małej kałuży lub nawet w kroplach wody na roślinach. Ich przysmakiem są termity, chrząszcze, pierścienice, muszki owocowe czy pająki. Drzewołazy są wyjątkowe, bo bardzo troskliwie opiekują się swoimi młodymi. Gdy z jaja wykluwa się kijanka, samica przenosi ją na grzbiecie do większego zbiornika wodnego. Aż do osiągnięcia dojrzałości, co w przypadku drzewołazów następuje od 2 do 6 tygodni od wyklucia się, matka dostarcza małej kijance drzewołazy są gatunkiem zagrożonym wymarciem. Przede wszystkim dlatego, że w ich naturalnym środowisku pojawił się pasożytniczy grzyb, który opanowuje ich wrocławskim zoo żyją dwa gatunki drzewołazów. Jedne są żółto-czarne, a drugie czarne w złote pręgi i z czerwoną głową. Wszystkie gatunki drzewołazów to zwierzęta tropikalne. Do życia potrzebują więc dużej wilgotności i odpowiedniej temperatury - nie za wysokiej, i nie za niskiej, mniej więcej ok. 25 stopni Celsjusza. Mrówkowate (Formicidae) należą do rzędu błonkówek, są bardzo rozpowszechnione i występują praktycznie pod każdą szerokością geograficzną. W samej Polsce występuje około 103 gatunków tych owadów. Mrówki mają smukłe ciało, dość dużą głowę i spory, kulisty (lub jajowato wydłużony) odwłok. Czułki są najczęściej zgięte i składają się z trzonka i biczyka
Mrówki złodziejki. Dlaczego się tak nazywają? Dowiecie się tego, czytając ten artykuł na tematy tych jakże ciekawych i prowadzący niecodzienny tryb życia mrówek. Krótka charakterystyka Pochodzenie Solenopsis fugax w naturze występują na terenie niemal całej Europy. Zamieszkują też małe części Afryki oraz Azji. Największe ich skupisko jest jednak w zachodniej Europie. Rozmiar Złodziejki są stosunkowo małymi mrówkami, wielkością nie grzeszą. Są to najmniejsze mrówki występujące w Polsce. Królowa: 5,5 – 7 mm, Żywienie Myślę, że nikt się nie zdziwi, jeżeli dowie się, że mrówki te karmimy miodem i owadami. Owady są źródłem białka, niezbędnym do prawidłowego rozwoju kolonii. Jeżeli chodzi o miodek, to ważne, aby był naturalny. Karmimy małymi porcjami miodu, gdyż złodziejki często się w nim topią. Dietę urozmaicać możemy: mięsem, żółtkiem, ryżem czy owocami. Forma koloni W kwestii ilości królowych, to Solenopsis fugax tworzą kolonie poliginiczne, oznacza to, że w kolonii najczęściej znajduje się więcej niż jedna królowa. Kolonie, z więcej niż jedną królową, najczęściej tworzone są przez pleometrozje – wspólne zakładanie gniazda przez kilka królowych. Osiągają liczebność do 100 tysięcy robotnic. Podział na kasty Jeżeli chodzi o podział na kasty u fugaxów, to przy małej liczebności kolonii jest on niezauważalny. Gdy kolonia jest już pokaźniejsza (większa), to wyróżnia się podkaste major. Hibernacja Złodziejki, tak jak wszystkie polskie mrówki potrzebują zimowania. Jako iż żyją, na terenie naszego kraju zimujemy je tak samo, jak wszystkie inne rodzime gatunki. Zimowanie powinno przebiegać w temperaturze 3-7°C i trwać 2,5-3 miesiące. Ogrzewanie Optymalna temperatura hodowlana to 20-24°C. Dogrzewanie nie jest konieczne, jednak może przyśpieszyć rozwój kolonii. Gniazdo W naturze, mrówki te gniazdują w ziemi, najczęściej pod kamieniami. Swoje gniazda często zakładają tuż obok gniazd innych gatunków. Podkradają wtedy swoim sąsiadom zapasy oraz potomstwo. Skubańce potrafią się ustawić :). Dlatego nazywane są złodziejkami. Fugaxy są gatunkiem bardzo małym. Potrafią przecisnąć się przez naprawdę małą szczelinę. Zatem gniazdo dla tego gatunku musi być szczelne. Najlepsze gniazda będą z akrylu lub 3d (dostępne na naszej stronie). Gniazdo musi być dostosowane do rozmiaru kolonii. Nie może być za duże. Do gniazda należy podpiąć arenę z dobrą wentylacją. Uwagi od autora -Gdy złapiemy rójkową królową, należy przezimować ją około 4 tygodnie. Przyspieszy to rozwój kolonii, gdyż w naturze, królowa zaraz po założeniu gniazda przechodzi hibernację. -Złodziejki roją się późnym latem. -Solenopsis fugax są jednym z nielicznych polskich mrówek, u których widoczny jest podział na kasty. -Mrówki te posiadają żądło, ale ze względu na ich rozmiar nie mogą zrobić człowiekowi krzywdy. -Bardzo ciężko znaleźć te mrówki w naturze, gdyż bardzo rzadko wychodzą na powierzchnię. Jeżeli będziecie hodować te mrówki według instrukcji w tym artykule, po jakimś czasie, będziecie mogli cieszyć się pokaźną kolonią tego gatunku :). Pan Kamil Stajniak użyczył nam swoich fotek na potrzeby tej pracy. Więcej zdjęć w tym klimacie znajdziecie oczywiście na jego stronie, którą gorąco polecam – Podobne wpisy z tej kategoriiFormica sanguinea – Szybkie i wściekłeCamponotus lateralis – Złodziejki V2?!Solenopsis invicta – Hodowla mrówek ognistychFormica fusca – pierwomrówka łagodnaCamponotus ligniperda – Gmachówka drzewotocznaPheidole spp. – maluchy z charakterem
Umieść pułapkę w miejscach, gdzie często pojawiają się meszki, na przykład przy drzwiach, oknach, na tarasie czy balkonie. Meszki będą przyciągane do pułapki przez zapach cukru lub owoców. Gdy wejdą do środka, utkną w wodzie z detergentem i nie będą w stanie się wydostać. Pittsburgh, Pa. – Dwie głowy to nie jedna. W końcu, próbując podejmować decyzje, dobrze jest mieć drugą opinię. Ale co z trzecim, czwartym – nawet dwunastym? Jaki rozmiar grupy jest najlepszy do szybkiego podejmowania decyzji? W przypadku mrówek, cztery do sześciu głów przewyższa jeden, a także przewyższa liczbę 12 lub 24. Tak przedstawia teraz Sylwia Zarnescu. 18-letni sekretarz w Catalina Foothills High School w Tucson w Arizonie nie jest generalnie mrówkami. Interesuje się podejmowaniem decyzji, szczególnie przez ludzi. Decyzje te mogą być proste, na przykład, czy jeść jedzenie czy partnerstwo. Lub mogą być trudne, takie jak, gdzie iść na studia. “Zaangażowane procesy fascynują mnie” – mówi. Zeszłego lata Sylvia przeczytała, że ​​owady społeczne, takie jak mrówki i pszczoły, mogą być wykorzystywane do modelowania procesu decyzyjnego. Mrówki, na przykład, żerują na pożywieniu. Kiedy mrówka znajduje to, bierze ugryzienie i wraca do gniazda. Po drodze mrówka zostawia pachnący ślad dla innych mrówek. Wracając do gniazda, mrówka wymiotuje z posiłku do ust innych mrówek. Te współtowarzysze gniazdek decydują z pierwszą mrówką, czy podany posiłek jest wystarczająco dobry, aby zapewnić sobie powrót na więcej. Jeśli tak, podążają szlakiem zapachu pierwszego mrówki na lunch. Kiedy jest zbyt mało mrówek, może to zająć dużo czasu, zanim jedna mrówka rozpowszechni słowo. Jeśli jest ich zbyt wiele, trudno jest “powiedzieć” każdemu znalezisko. Jaka jest właściwa liczba dla sukcesu żerowania? Sylvia postanowiła się dowiedzieć. Skontaktowała się z profesorami z University of Arizona w Tucson. Szukała kogoś, kto pozwoliłby jej na podejmowanie decyzji przez mrówki w ich laboratorium. Wulfila Gronenberg bada, jak mózg kontroluje zachowanie na Uniwersytecie Arizony. Odpowiedział na jej e-mail, zauważa i “był na tyle miły, że mógł mnie zabrać”. Pracując z Rebekah Keating – jedną z jego absolwentek – Sylvia rozpoczęła eksperyment. “Chciałem zaprojektować badanie, które dotyczyłoby grup średniej wielkości” – mówi. “To są te, które widzisz [żerując] na wolności. Nie widać całych kolonii, aby podjąć każdą decyzję. ” Dorymyrmex bicolor to mrówka, która żyje w ciepłych pustynnych obszarach Ameryki Północnej i Południowej, w tym w Arizonie. Keating co tydzień wyjeżdżał do miejscowego mrowiska i przywiózł niektóre z nich, by Sylvia mogła je przetestować. Nastolatek sprawdził zachowanie jednej, dwóch, czterech, sześciu, 12 i 24 mrówek. Każda grupa została umieszczona w dużym pudełku na nagranej “linii startowej”. Na drugim końcu pudełka znajdowały się dwie opcje żywności. Co karmisz głodnej mrówki? Uważają, że słodzona żelatyna jest pyszna. “To jak Jell-O dla mrówek” – mówi Sylvia. “To małe cegiełki tego [cukru] Jell-O”. Cegły z żelu nie były jednakowo słodkie. Jeden miał tylko 3 procent cukru, a pozostałe 30 procent. Mrówki, notatki dla nastolatków, mają słodycze. Powinni preferować 30% żelu. Sylvia ustaliła, ile czasu zajęło znalezienie każdej grupy mrówek. Zmierzyła też, ile czasu spędzili przy każdym słodkim poczęstunku. Kiedy było tylko jedno lub dwa mrówki, odkrycie było powolne. Tak samo było, gdy ustawiła 12 lub 14 mrówek na wolności. Ale od czterech do sześciu mrówek? Idealny! Te średnie grupy najszybciej znalazły jedzenie. Szybko zorientowali się, że najsłodsze jedzenie jest najlepsze. Sylvia również przyjrzała się, jak mrówki rozdzielają swoje miejsca pracy. Kolonie mają żerujące mrówki i pracowników gniazdowych. W jej testach wyraźnie miało znaczenie szkolenie zawodowe. Paperzy byli szybsi niż pracownicy gniazdowi. Na wolności mrówki Sylvia uczyły się paszy w grupach od czterech do sześciu. Teraz myśli, że wie, dlaczego: “Te średnie grupy są najlepsze w podejmowaniu decyzji.” Dzięki tej liczbie, mówi, “decyzja jest optymalnie rozłożona, aby mogli dokonać najbardziej skutecznych wyborów”. Podobna praca została wykonana na owcach bighorn, rybach i muszkach owocowych, zauważa Sylvia. “Nie może to być od czterech do sześciu zwierząt, ale to ta sama zasada” – mówi. Grupa średniej wielkości “jest optymalna”. Więc w obliczu nowej decyzji, dwie głowy to nie jedna. Ale zbyt wiele głów to za dużo. Podobnie jak mrówki, dobra decyzja może wymagać szczęśliwego medium. Sylvia przedstawiła tu swoje wyniki mrówek, w ubiegłym tygodniu, na Międzynarodowe Targi Nauki i Techniki Intel (ISEF). W tym corocznym konkursie wzięło udział prawie 1800 uczniów szkół średnich z całego świata, którzy wzięli udział w prawie 5 milionach nagród. Utworzone w 1950 roku przez Society for Science & the Public, Towarzystwo nadal prowadzi tę konkurencję. (The Society publikuje także Science News dla studentów i tego bloga.) W tym roku Intel sponsorował ISEF. W gospodarstwach domowych coraz częściej do zwalczania insektów takich jak komary, muchy, osy, mrówki faraona, rybiki, pchły, pluskwy, karaczany, mole stosuje się ozonatory generujące duże dawki ozonu powodujące eliminację owadów i ich wszystkich form (jaja, larwy, osobniki dorosłe, motyle) w krótkim czasie. Wszyscy wiedzą, że największym zwierzęciem jakie kiedykolwiek żyło na naszej planecie jest płetwal błękitny, najszybszym ssakiem jest gepard, a najmniejszym ptakiem koliber. Czy wiemy jednak, jakie jest największe zwierzę występujące w Polsce, które ptaki najdłużej żyją, a które płazy są najmniejsze? W ramach akcji #KochamPolskąPrzyrodę zapraszam na wpis „Rekordy fauny Polski”.GiganciPierwsza runda należy do olbrzymów. Za największego rodzimego ssaka uważa się żubra, ze względu na jego wielki łeb i potężny grzbiet. Ale za to łoś przewyższa żubra wzrostem – najwyższe żubry mają w kłębie 188 cm, podczas gdy, przeciętny łoś osiąga wysokość ponad 2 m w kłębie, a przecież doliczyć trzeba jeszcze szyję i głowę! Nasz największy drapieżnik to oczywiście niedźwiedź brunatny, trzeci co do wielkości niedźwiedź europejski kot to oczywiście ryś euroazjatycki. A czy wiecie jak nazywa się największy gryzoń w Polsce? To oczywiście bóbr europejski, którego siekacze mogą sięgać długości 15 cm! W dawnych czasach panował przesąd, że zęby bobra powieszone na szyi niemowlęcia miały zmniejszać ból ząbkowania.. Z kolei największy ssak owadożerny w Polsce i całej Europie to nasz poczciwy jeż (Erinaceus europacus). Jego ulubionym pokarmem nie jest wcale jabłko, zajada się natomiast dżdżownicami. Może też atakować węże, jest odporny na jad żmii. Jego ofiarą mogą padać nawet chodzi o ptaki to najcięższym ptakiem latającym jest łabędź niemy. Największą rozpiętością skrzydeł szczyci się bielik, który wbrew utartym poglądom nie jest orłem, lecz jastrzębiem. Zaś najwyższym polskim ptakiem nie jest wcale bocian, ale żuraw, który sięga 140 cm a zarazem najrzadszym polskim wężem, jest Wąż Eskulapa, który jako jedyny rodzimy gatunek węża potrafi wspinać się na drzewa. Wśród płazów nie mamy takich olbrzymów jak żaba goliat, czy np. aksolotl. Największym płazem bezogonowym w Polsce, ale również w całej Europie jest ropucha szara, zaś największym ogoniastym jest otoczona nutką tajemniczości i magii salamandra apollo (Parnassius apollo) to nasz największy motyl – rozpiętość skrzydeł sięga do 9 cm. Niestety z powodu zmian siedliskowych i kolekcjonerstwa gatunek ten jest zagrożony najlepszymi piechurami są wilki, które jednej nocy potrafią przebyć niebywałe odległości, nawet do 50 km! A to dlatego, że muszą kontrolować zajmowane przez siebie tereny, w Polsce zajmują areały o powierzchni nawet 160 km². W locie nie ma szybszych od jerzyków, których prędkość może pokonać pikujący sokół, który spada na swą ofiarę z prędkością 360 km/h! Jerzyki w czasie lotu jedzą, piją, a nawet śpią! Prędkości lotu mogą być dla niektórych zaskakujące, dlatego poniżej przedstawiam małe zestawienie szybkich lotniarzy:jerzyk – 130 km/hjaskółka dymówka – 90 km/hsokół wędrowny – 75 km/h, lot pikujący 360 km/h!kaczka – 65 km/hgołąb – 60 km/hczajka – 50 km/hwróbel – 42 km/hsroka – 30 km/ który spośród polskich ssaków jest najlepszym pływakiem? Jak ryba w wodzie czuje się zarówno wydra jak i foka szara zwana też szarytką, ale z racji, że wychodzą one również na ląd, za najbardziej wytrwałego pływaka trzeba uznać rzadkiego morświna, który przecież nie rozstaje się z środowiskiem wodnym. Do najszybszych morskich ssaków jest im jednak daleko – pływają z prędkością 17-22 km/h, podczas gdy podobnej wielkości delfin potrafi osiągać prędkość 55 km/ przeciwnym biegunie stoją nasze malutkie skarby. W Polsce występuje najmniejszy ssak na świecie: ryjówka malutka – jest mniej więcej długości palca serdecznego dorosłego mężczyzny. Mysikrólik zwyczajny to malutki ptaszek, który ma tak krótkie nóżki, że zupełnie nie potrafi się na nich poruszać, może jedynie uchwycić się nimi cienkiej gałęzi. Najmniejszym gryzoniem nie tylko Polski, ale całej Europy jest urocza badylarka. Najmniejszym polskim ssakiem drapieżnym jest natomiast łasica. Pomimo niewielkich rozmiarów jest bardzo pożyteczna w zwalczaniu gryzoni – zabija więcej niż zjada; w ciągu swego niedługiego życia (około 3 lata) potrafi zabić 2000 -3000 drobnych fauny Polski w innych kategoriachJednym z naszych najbardziej łapczywych gatunków jest zaskroniec – połyka żywą ofiarę (najczęściej żaby, ale też inne płazy i ryby), a wystraszony może wypluć ofiarę, która może wrócić do życia. Naszym odpowiednikiem skunksa – naszym małym śmierdzielem jest nie kto inny, tylko tchórz. W chwili zagrożenia wydziela śmierdzącą wydzielinę z gruczołów podogonowych. Na drugim biegunie jest borsuk – nasz największy czyścioch. Osobniki tego gatunku są z reguły wolne od pasożytów i rzadko chorują. Bardzo dbają o czystość nor, mają również specjalne toalety, czyli otwory w ziemi, z dala od swoich nor. Na zanieczyszczeniach środowiska mogą korzystać mewy, które podobnie jak hieny i sępy są odporne na bakterie gnilne i wile trucizn. Więc jako nieliczne korzystają z pogorszenia stanu środowiska, wybierając odpadki ze ścieków i zanieczyszczonych śmieszkaCiekawostki: Fauna Polski obejmuje ok. 33 tysiące gatunków, z czego 36 gatunków to endemity, a 38 zasobne w gatunki są przedstawiciele stawonogów 28 489 gatunków, a z pośród kręgowców najliczniej występują u nas ptaki – 356 gatunków (ryby 116 gatunków, ssaki 116 gatunków, płazy 18 gatunków i gady zaledwie 9 gatunków).Najliczniej występują zarówno u nas jak i na całym świecie z najbardziej niesamowitych ssaków Polski są rzęsorek rzeczek i rzęsorek mniejszy, które jako jedne z nielicznych ssaków świata produkują jad!Tu co prawda pośredni rekord, bo tyczy się Puszczy Białowieskiej, ale sprawa dotyczy ssaków kopytnych; otóż Puszcza Białowieska zachowała różnorodność kopytnych sprzed dwóch tysięcy lat – jest to ewenement na skalę Europy. Trzeba jednak pamiętać, że podczas I Wojny Światowej żubry zostały wybite, ale przed II Wojną Światową z sukcesem udało się je reintrodukować w specjalnym zwierzyńcu. Okres reintrodukcji trwał do 1966 roku. W chwili obecnej populację żubrów na terenie Puszczy szacuje się na ponad 400 sztuk (w 2007 roku była to liczba 402).Kukułka jest jedynym w Polsce ptakiem, u którego występuje pasożytnictwo lęgowe, czyli podrzucanie jaj do gniazd innych to „kraj bocianów„. Szacowana liczba bocianów między Odrą a Bugiem to ponad 40 tys. sztuk, a więc 1/4 światowej populacji. zqWemqa. 364 439 461 134 5 332 312 361 489

najmniejsze mrówki w polsce